Büyükada’da hiç kimseye yol iz sormadan yüreğimizin ve ayaklarımızın götürdüğü yollara verdik kendimizi. Çankaya Caddesi’nde yürürken birden Reşat Nuri Güntekin Sokağı çıkıverdi karşımıza, “Tamam” dedim “Buldum Reşat Nuri’nin evini” Vurduk kendimizi yokuşa, sokak bizi Reşat Nuri’ye ulaştırmadıysa da Çalıkuşu Çıkmazı’na götürdü. Sorduk orada evinden çıkmak üzere olan kodaman birine. Nerede Reşat Nuri diye…

Uzaklardaymış, o zaman şu çok methettikleri Rum Yetimhanesi’ne nasıl gidebileceğimizi sorduk. Gidenler bilir, bu Rum Yetimhanesi dünyanın en büyük monoblok ahşap yapısıymış. Tamam da tepenin en ucunda… Issız sokaklardan, keçi yollarından, kuzularını emziren koyunların yanından geçtik. Sonra bir meydan çıktı karşımıza, baktık bizim Çankaya Caddesi’nde bıraktığımız faytonlar, faytonları taşıyan yorgun ve bitkin atlar, faytonlardaki çoğunluğu Arap, birazı bizden veya Avrupa’dan yerli veya yabancı turistler…

Baktık, insanlar meydanda faytonlardan veya kiraladıkları bisikletlerden inip dimdik bir yokuşa vuruyor kendini… Ayayorgi Kilisesi, tepenin en tepesine kurulmuş. Nereden baksanız bir beş altı kilometre yürümüş olan ben sevgili eşimin de verdiği gazla hiç dinlenmeden vurdum kendimi yokuşa… Biraz yorucu olsa da tepede harika bir manzara bizi bekliyordu. Biraz dinlenip ve ziller çalan karnımızı doyurduktan sonra kiliseyi gezdik, doyumsuz manzaranın tadını çıkardık. Fotoğraflar çektik.

Dönüşü faytonların, bisikletlilerin ve de yayaların kullandığı yoldan yaptık. Nereden baksanız bugün sağlam bir on beş kilometre yürümüşümdür. İskeleye geldiğimde Reşat Nuri’nin de Stalin tarafından sürgüne gönderilmiş Troçki’nin de evini bulmaya yetecek mecalim de zamanımız da kalmadı. Aklımda adanın bakımlı evleri, kedileri ve itleri ve en çok da bakımsız, acımasızca yarıştırılan zavallı atları kaldı.