Nazım’la Nüzhet,  ilk kez 1915’te İstanbul Nişantaşı’nda tanışırlar. İkinci karşılaşmaları Tiflis’te olur. Nazım, Moskova’ya gittikten sonra Nüzhet’e birkaç mektup yazar, şiirlerini gönderir ve onu Moskova’ya çağırır. Ailesinin de onayını alan Nüzhet, öğrenim için Moskova’ya gider. Nazım’la arkadaşlıkları ilerler ve nihayetinde evlenirler. Evlenirler ama Nüzhet’in sağlığı bu arada günden güne bozulmaktadır. 1923 yılı bitiminde Bakü’ye eniştesinin yanına gider. İyileşince geri dönecektir. Hastalık daha da ilerler. Tedavi için İstanbul’a gitmek zorunda kalır. Durumu da Nazım’a bildirir.

Türkiye’den Numan Paşa’nın önerisiyle Avrupa’ya gider. Tatra Sanatoryumu’nda beş aylık bir tedaviyle sağlığına kavuşan Nüzhet Hanım, bu arada evliliği üzerinde uzun uzun düşünür. Ona göre “Nazım çok hareketli, canlı, heyecanlı, gerçek bir devdir, büyük bir enerji deposu üstün bir şairdir. Kendisi ise sakin yaratılışlıdır. Bu hasta bünye ona yoldaşlık edemeyeceğinden, onun devrimci çabasına ayakbağı olacağından korkmaktadır. Bundan ötürü ayrılmaları gerektiğine inanmaktadır.” Nüzhet Hanım, bu düşüncelerini 1924 yılında Türkiye’ye gelen Nazım’a açıklar. Nazım karşı çıksa da ayrılmaya razı olur. Bu arada şunu belirtmek gerekir. Nazım’ın annesi Celile Hanım da Nüzhet’i Nazım’a çok uygun bulmamıştır. Nazım, Nüzhet’in ayrılma isteğine karşı çıkarsa da sonunda ayrılmaya razı olur.

Nüzhet Hanım, bir süre sonra Servet Berkin adlı bir felsefe öğretmeniyle evlenir. Bir gün Beyoğlu’nda bir tiyatrodan çıkarken Nazım Hikmet’le karşılaşır ve başını çevirir. Nazım, buna çok üzülür işte Mavi Gözlü Dev şiiri bu üzüntüyle yazılır.

Kaynak: Asım Bezirci  “Nazım Hikmet / Yaşamı, Eseri, Sanatı”

O mavi gözlü bir devdi,
Minnacık bir kadın sevdi.
Kadının hayali minnacık bir evdi,
bahçesinde ebruliii
hanımeli
açan bir ev.

Bir dev gibi seviyordu dev,
Ve elleri öyle büyük işler için
hazırlanmıştı ki devin,
yapamazdı yapısını,
çalamazdı kapısını
bahçesinde ebruliiii
hanımeli
açan evin.

O mavi gözlü bir devdi,
Minnacık bir kadın sevdi.
Mini minnacıktı kadın.
Rahata acıktı kadın
yoruldu devin büyük yolunda.
Ve elveda! deyip mavi gözlü deve,
girdi zengin bir cücenin kolunda
bahçesinde ebruliiii
hanımeli
açan eve.

Şimdi anlıyor ki mavi gözlü dev,
Dev gibi sevgilere mezar bile olamaz:
bahçesinde ebruliii
hanımeli
açan ev…

Nazım Hikmet