T.S. Eliot, ayların en zalimi yaftasını nisana yapıştırmış. Benim için doğru galiba bu. Çünkü annemi de babamı da nisan ayı aldı benden. 19 Nisan annemin, 22 Nisan ise babamın ölüm yıl dönümü. Babam  36 yaşındaydı öldüğünde… Hayattan, hayallerinden ve bizden uzaktaydı. Ölüm haberini iki sınıflı bir köy ilkokulunun bahçesinde, 23 Nisan törenlerinde bir köylü kadın söyledi bana. Sanki sıradan bir şeymiş, sanki bugün hava biraz kötü der gibi söyledi.

                                                                                                            
Güzel adamdı babam, eğlenceliydi, canti giyinir,
güzel şarkılar söylerdi, içerdi bir de 
çok. En çok istediği şey, kazandığı TRT ses yarışmasından sonra İstanbul’a yerleşip radyoda çalışmaktı. Bir Osmanlı kadını olan babaannem, ne yazık ki onun hayallerini gerçekleştirmesine izin vermedi. O da kendini içkiye verdi. Sirozdu ölüm nedeni… Babamla ilgili çok anım yok benim, babasızlığımla ilgili çok ama…

Annem, en çok çocuklarını severdi, bir de bahçesindeki menekşeleri. Yiğit kadındı, masmavi gözleri vardı Oğuzhan’ınkiler gibi. Sabahları erkenden kalkar önce evinin önünü, sokağı süpürürdü; titizdi, dobraydı. Çok güzel baklava yapardı. Çok acı çekti, hayatın bütün zorluklarını tek başına taşıdı, cesurdu, yıkılmadı. Babam öldükten sonra beni ve kardeşimi evlatlık vermesini, yeniden evlenmesini isteyen anne ve babasını karşısına aldı ve bize ölünceye kadar sahip çıktı. Babamın ölümünden 36 yıl sonra 72 yaşında beyin tümöründen hayatını kaybetti. Lenfomayı yenen annem, sinsice yaklaşan beyin tümörüne yenildi.
İşte bu yüzden zalimdir nisan benim için.

İkisini de rahmetle, özlemle anıyorum. Nur içinde yatsınlar…